Como a cor da aguia.
Como o anoitecer do home.
Como a escuridade do nicho.
Como o negro.
Como unha morte.
Así eu,
o que escapa do divertido,
o pequeno chorando
que pega
os choros coas desgrazas
para esquivar
ese terror
que sae
do corpo
como un corvo,
da persoa,
da tristura.
Simón
(2º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario